Yeni Yıla Girdiğimiz Bu Günlerde Geçmişe Özlem

Bazen bir koku, bazen bir ses ya da görüntü beni çok eskilere götürür. O anda sanki elimi uzatsam tutacakmışım, adım atsam o zamana gidecekmişim gibi olurum. Duygulanıp ‘’Ne güzel günlerdi’’ der, iç çekerim. Bazen burnuma gelen bir kokuyu lahana (bizim oralarda ‘gomu’ derler) sanırım. Bazen duyduğum bir müzik alır beni çocukluğumdaki Dutxe’ye götürür, o günleri bugünlerde ararım. Gençlik yıllarımda teyp adı verilen cihazlardan o zamanın en beğenilen şarkıları çalardı. Saatlerce teybin başında zaman geçirir, hayallere dalar bazense dans ederdim. İşte o dönemin şarkılarını, türkülerini duyunca geçmişe gider; tekrardan zihnimde hayallerimi yaşatırım. Özlemi iliklerime kadar hissederim.

Gençlik yıllarında oldukça fazla işte çalıştım. Çalışırken yaşadıklarım beni hayata hazırladı, tecrübe edindim, insan tanıdım, en çok da kendimi tanıdım. Hayata bu şekilde çalışarak başladığım için çalışmak bana hiçbir zaman güç gelmedi, hatta hafızamda fazlasıyla anı biriktirdim. Yaşanmışlıklardı bizi geliştiren, yaşanamayanlardı bizi büyüten. Aklımda canlanan çoğu anım da benim gibi köyümde kalmış. Belki de bu yüzdendir bana o günleri hatırlatan o toprak kokusunu içime çekme arzum, belki de bu yüzdendir eski müzikleri doyasıya dinleme arzum.

Doğduğum topraklara döndüm, dönünce bir kere daha anladım; benim bir yanım hep Karadeniz.